We the critics

This post is a result of a discussion I had with my friend on whether a movie maker should think “Am I abusing any moment of the audience`s attention?”. My views need not coincide with most of you (may be all of you). It is the right of a viewer to decide whether he watches a movie or not. Of course, he pays for it expecting it to be good, expecting it to be liked by him. These days, almost everyone checks the review on greatandhra or idlebrain or some I-fucking-form-your-opinion site. So, you already have a whiff of the movie. Yet, you decide to watch it so that you can ceaselessly rant about it infront of your colleagues or classmates. And if one does not follow any of these reviewing sites but just goes to the movie to enjoy the artistry of the maker, he can see the present plight of the movies and choose not to go. But you go to the movie, talk over your mobile disturbing others, change your baby`s diapers, ogle at the girl at the end of your row and finally rave about how the movie stinks. Unfair, isn`t it that the movie maker can`t point out your diminished (rather nullified) attention.

Above all these things, we take pleasure in the thought of sustaining the whole film industry through our contribution. An interesting thought struck me just now. What type of movie contributes more to our conversation? Okka magadu or Prasthanam. I don`t say a movie is as good as a viewer. The tolerant a viewer gets, the worse a movie turns out to be. What difference does it make to us if a movie is good or bad? We will anyways download it online. For every 3 pirated movies we see, we go to the theater once. Are we eligible to comment on the quality of a movie?

P.S 1. I know badrinath and 180 are utter shitheads but I watched them.
P.S. 2. To be a cool dude covering all your frustration is like doing yoga in a room with Anushka.
P.S.3. “DELHI BELLY success is going to take Bollywood to a different direction, I`m afraid it`s destructive…. I`m puzzled how it got through the censor” is the fb status of a popular music director. My response: Why do we need Censor and Your censure?

Aa roju

“ఎహేయ్, పెట్టు ఫోన్, నాకు నువ్వంటే ఇష్టం లేదు అని ఎన్ని సార్లు చెప్పా, ఎందుకిలా నా వెంట పడి నన్ను ఇబ్బంది పెడతావ్” అని గట్టిగా అరిచి కాల్ కట్ చేశా. ఫోన్ జేబులో పెడదాం అని జేబులోకి చెయ్యి పెట్టేసరికి ఫోన్ అక్కడే ఉంది. ఇదంతా నా ఊహా (శ్రీకాంత్ కి నా క్షమాపణలు) అనుకుని తెలివి తెచ్చుకుని అటు ఇటు చూసా, ఇంట్లో వాళ్ళందరు సావిత్రి రింగా రింగా పాటకి డాన్సు వేస్తుంటే చూసినట్టు నా వైపే చూస్తున్నారు. “ఏం లేదు, ఏం లేదు” అంటూ చెప్పులేసుకుని బయటకి వచ్చేసా. ఎటు వెళ్ళాలో తెలీక తన దగ్గరకే బయలుదేరా, ఎవరిని ప్రేమించాలో తెలీక తనను ప్రేమించినట్టు. ఎప్పుడు తన ఇంటికి వెళ్ళని నేను ఈ రోజు ఆ పని చేయబోతున్నా, నేను చేయబోయే పని అర్ధం చేసుకున్న గుండె రెస్పాండ్ అవటం మొదలుపెట్టింది. 99 మీద అవుటైన సచిన్ ని చూసి నేను బుర్ర కొట్టుకున్నట్టు ఓ తెగ కొట్టేసుకుంటుంది. చిల్లు పడ్డ కుండ లోంచి దారి పొడుగునా నీళ్ళు కారినట్టు నా అరిచేతుల నుంచి చెమట కారుతుంది. ఇంటి దాక వచ్చేసా. తలుపు కొత్తబోయేసరికి ఒక సారి భయం ముంచుకొచ్చింది. నా ఇష్టదైవం అయిన జాంబవంతుడ్ని తలుచుకుని తలుపు కొట్టా, అది తీసే ఉండటం తో వెంటనే జరిగింది. లోపల ఎవరు లేరు. మెల్లగా అడుగులేస్తే మూడడుగుల్లో చేరే సోఫా ఆరు అడుగులు పట్టి ఆ టెన్షన్ లో ఇంకా చెమటలు పడతాయని, రెండు అంగల్లో సోఫా మీద పడ్డా. ఆ శబ్దానికి లోపల నుంచి తను, తన అమ్మ, తన పిన్ని వచ్చేసారు. ఏం మాట్లాడాలో తెలీక తానంటే నాకు ఇస్తామని చెప్పేసా.

అసలు తనకి తన అమ్మకి లేని బాధంతా తన పిన్నికి ముంచుకొచ్చి “ఏంటి బాబూ, కాలేజీ కి వెళ్ళే అమ్మాయిలని ప్రశాంతం గా చదువుకోనివ్వరా” అన్నా తానేమీ మాట్లాడలేదు. అంతే నాలో అగ్నిపర్వతం బద్దలయింది “నాలోన పొంగెను లావా, నీకింక కౌంటర్లు పేలవా” అని పాడుకుంటూ “ఎహే జీవితం, చదువుకునే అమ్మాయిని లవ్ చేస్తే కాలేజీ అమ్మాయి వెంట పడతావా అంటారు. ఇలా చదువయ్యిన వెంటనే జాబ్ వస్తుంది, జాబ్ వచ్చాక పెళ్లి చేసేస్తారు. యింక ఎప్పుడు మేము ట్రై చేసుకోవాలి?” అని ఫుల్ గా దులిపేసి బయటకి వచ్చేసా. బయటకి వచ్చి రోడ్ మీద నడుస్తున్నా, అంతే పక్క నుంచి ఓ అమ్మాయి వెళ్ళింది. పేస్ చూడాలి అనిపించి అలా తన పక్క నుంచి నడుచుకుంటూ వెళ్లి కాసుఅల్ గా తల తిప్పి చూసా, అంతే తల తిరిగిపోయింది. ఇంతా బాగుందేంటి? ఒక తలుపు మూసుకుంటే ఇంకో తలుపు తెరుచుకుంటుంది అంటే ఇదే ఏమో అనిపించింది. అలా ఆమె తో పాటు నడిచి, కొంచెం దూరం పోయాక ఆమె వైపు తిరిగి “Excuse me, can I walk with you” అని అడిగా. ఆమె నవ్వి “with pleasure” అంది. నేను “no , with feet ” అనేసరికి అయోమయం గా మొహం పెట్టింది. “ఛీ జీవితం, జోక్ ఎక్కలే” అనుకున్నా. అంతలో తనే “మీ పేరేంటి” అని అడిగింది. నేను పేరు చెప్పి “నాకు కూడా చాలా అడగాలని ఉంది, కాని మనిద్దరి వాయిస్ లలో మీ వాయిస్ ఏ బాగుంది, మీరే మాట్లాడండి” తను కిలా కిలా నవ్వేసరికి నాకు వాళ్ళంతా కితకితలు పెట్టినట్టు అయింది. తను “పేరు మధుమిత.ఇక్కడ మా మావయ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్తున్నా, ఇన్ఫోసిస్ లో జాబ్ చేస్తున్నా.” నేను వెంటనే మైండ్ లోకి ఆర్కుట్ ఇన్ఫోసిస్ కమ్మునిటీస్ మధుమిత అనే పేరు ని ఫీడ్ చేసేసా. అలా ఇంకొంచెం సేపు మాట్లాడుకున్నాం. తను అన్నా హజారే గురించి, లోక్పాల్ బిల్ గురించి ఆవేశం గా చెప్పుకుంటూ పోతుంది. నేను blackmailers గురించి మనకి ఎందుకు లే అని ఏం మాట్లాడలేదు. తనతో కలిసి నడుస్తుంటే మీటర్లు మిక్రోమీటేర్లలా అనిపించాయి.
ఇంకొంత దూరం వెళ్లేసరికి ఓ అబ్బాయి ఎదురుగా వచ్చాడు. అతన్ని చూడగానే మధుమిత “అజయ్ ఏంటి ఇలా వస్తున్నాడు?” అంది. “అజయ్ తన బాయ్ ఫ్రెండ్ కాకూడదు కాకూడదు” అని నేను మనసులో తెగ కోరేసుకుంటున్నా, అజయ్ మధుమిత దగ్గరకి వచ్చి “మాడం, మీరింకా రాలేదని అందరు కంగారుపడుతున్నారు” “హమ్మయ్య” అంటూ ఊపిరి పీల్చుకున్నా. అజయ్ “సర్ సినిమా టైం అయిపోతుందని కోపం గా ఉన్నారు. “ఈ సర్ ఎవడా” అనుకుంటూ ఉండగా ఓ అతను బయటకి వచ్చి “ఏంటి మధు ఇంత సేపు? సినిమా టైం అయిపోతుంది” అంటే మధుమిత “ఏం లేదు walking కి వెళ్ళానా, అక్కడ ఇద్దరు నన్ను ఫాలో అవుతూ వచ్చారు. టైం కి ***** తోడు గా వచ్చాడు” అంది చేయి నా వైపు చూపెడుతూ. నా వైపు తిరిగి “హరీష్, my husband ” అని అతన్ని పర్సిహాయం చేసింది. అంతే కాలి కింద కార్పెట్ ని ఎవరో లాగేసిన ఫీలింగ్. వోడ్కా అనుకుని షాప్ వాడి దగ్గర coke తీసుకున్నట్టు. ఎలాగో అక్కడ నుంచి బయట పడ్డా

o prema katha

ఇక్కడ నా గురించి తెలిసిన వాళ్ళు నేను ఓ ప్రేమ కథ అని ఏకవచనం ఉపయోగించేసరికి అవాక్కవుతారు. నిజమే, నాకు ఎన్నో ప్రేమ కథలు ఉన్నాయి, కొన్ని పెద్దవి, కొన్ని చిన్నవి, కొన్ని లెక్క కోసం ఉన్నవి. కాకపోతే ఇవన్నీ ఓ ప్రేమ కథలో పిట్ట కథలు. ఆ పెద్ద ప్రేమ కథని చిన్న గా చెప్పాలంటే…… మనకు ప్రపంచం లో అందమైన రూపం అద్దం లో కనిపిస్తుంది. దానికి మించింది ఏది లేదు అనిపిస్తుంది, ఎంత సేపయినా అలాగే మన ప్రతిరూపాన్ని చూస్తూ ఉండిపోవాలి అనిపిస్తుంది. కడుపు నిండిన వాడికి గారెలు చేదు అనే సామెత ని ఎప్పుడు ఒకే అర్ధం లో వాడతారు. కొంచెం తిప్పి చూస్తే, మన కడుపు సంగతి మనం చూస్కుంటే పక్కోడు ఇచ్చే గారెల మీద ఆధారపడక్కర్లేదు అని కూడా అనిపిస్తుంది. అలాగే మనల్ని మనం ప్రేమించుకుంటే ఇంకొకరి ప్రేమ లేకపోయినా పోయేదేమీ ఉండదు. అయినా లోకం లో ఇంత మందుండగా ప్రేమ ఉంటే ఏంటి లేకపోతే ఏంటి? అదిచ్చే కిక్కు మందిస్తుంది.

ఎక్కడో చదివా, ప్రేమించటం కంటే ప్రేమించబడటం అదృష్టం అని. ఆ అదృష్టం మనకి మనమే ఇచ్చుకుంటే సరిపోతుంది గా. ప్రేమ ఎన్నో పిచ్చి (ఊహించని అని చదవండి) పనులు చేయిస్తుంది. తన కోసం గంటల తరబడి వెయిట్ చేయిస్తుంది. తన తో ఫోన్ లో మాట్లాడేటప్పుడు గుండె వేగం రెట్టింపు చేస్తుంది. తనతో నా చాట్ మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకునేలా చేస్తుంది. ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు తన స్వరాన్ని నా చెవులకు అందిస్తుంది. తన ఫొటోలన్నీ వన్నె పేరు తో ట్యాగ్ చేసుకోమంటుంది. తన కోసం అర్ధరాత్రి ప్రయాణం కుదుర్చుకోమంటుంది. తన కోసం తెలియని వాళ్ళ పెళ్ళికి వెళ్ళమంటుంది. తను ఆఫీసు నుంచి వచ్చేవరకు ఎదురు చూడమంటుంది. ఇంటికి తను పోతే తన assignments నన్ను రాయమంటుంది. బస్సు లో కనపడిన ఓ అమ్మాయిని ఫాలో చేయమంటుంది. మెయిన్ రోడ్ మీద షర్టు మార్చుకోమంటుంది. వణుకుతున్న గొంతుని అదుపు లో పెట్టుకుని నాకీ ఉద్యోగం వద్దు అని మేనేజర్ కి చెప్పమంతుంది. ఎవరన్నా ఏమి పట్టనట్టు ఉండమంటుంది. నాన్నకి కాళ్ళు పట్టమంటుంది. అమ్మకి చపాతీలు చేయమంటుంది. తాతకి తల పామమంటుంది. అవును, ఇదంతా ప్రేమే చేస్తుంది. నా మీద నాకున్న ప్రేమ. (గమనిక: పైన నేను చాలా “తను” ల గురించి చెప్పా.)

ఈ ప్రేమ కాకుండా పక్క వారిని కూడా ప్రేమించాలి. లేదంటే నరాలు మూలిగేయ్యవూ! చుట్టూ పక్కల వాళ్ళందరు “మామా, నా లవర్ తో సినిమాకి వెళ్ళా” “ఒసేయ్, నా బాయ్ ఫ్రెండ్ తో లాంగ్ డ్రైవ్ కి వెళ్ళా” అని చెప్తూ ఉంటారు. పెళ్లి కుదిరినా, ప్రేమ ఫలించినా ఫ్రీ పబ్లిసిటీ చేస్కోటానికి పేస్ బుక్ ఎలాగో ఉంది. “కంగ్రాట్స్ రా” “హ్యాపీ మారీడ్ లైఫ్” ఇలాంటి కామెంట్స్ వెల్లువ లా వచ్చి పడతాయి. యింక సినిమాలకి వెళ్తే ఢిల్లీ బెల్లీ, మర్డర్ 2 వంటి సినిమాలకి కూడా జంటలు జంటలు గా వస్తారు. వాళ్ళని చూసి మనకి కూడా ఏదో దారి కనపడితే బాగుండు అనిపిస్తుంది. ఆ దారి కోసం అవసరమయితే ఆరంజ్ లో రామ్ చరణ్ లా మిస్టర్ పెర్ఫెక్ట్ లో ప్రభాస్ లా క్యారెక్టర్ మార్చుకోవాలి అనిపిస్తుంది. అప్పుడు ఈ పెద్ద ప్రేమ కథ ఎండ్ అయ్యి, దాని ప్లేస్ లో ఓ పిట్ట (ద్వంద్వార్ధం లేదు) కథ వస్తుంది. వస్తుందా?

Vaadu Veedu- A review

I like Bala`s type of movies. I expected Vaadu Veedu to be an entertainer and I was not disappointed. The titles take off with a brilliant background score by Yuvan, who is my favorite music director. The introduction of Vishal received tremendous applause from the gallery. Vishal has unleashed the actor within him in this movie. Arya played the role of Dandalaswamy with ease. It is really difficult to underplay an emotion. Arya`s performance in the climax and when he pulls out the mouth of Highness in a drunken stupor was fantastic. The scene that received the maximum applause was Vishal driving a bullet in a 80`s haircut. Janani Iyer`s expression when she says “walteru, I want more emotion” suggests she is a good actress. Madhushalini is adequate. The song between Arya and her is the best of the lot.
Coming to the direction and screenplay, there were a few loopholes like what happens to the 1 crore worth goods that Vishal runs away with. If he surrenders that immediately, Arya would not have been put in the prison at all. In the song after Highness agrees to Arya`s marriage. Highness is seen giving some documents to Madhushalini`s father. It definitely does not mean him giving away his remaining property as he stays in that house after the song. Anyways with Bala being Bala, I will give the benefit of doubt. When I saw the movie for second time, I realized Bala had a good grip on the story. The narration was perfect with no abrupt jumps. The scene of Vishal showing his acting prowess to Surya should have been shot better.
Another show-stealer is the Highness. Him cracking the mirror, feeding the pigeons, stopping Surya with “nenu Highness ni chepthunnaa” and his performance in the climax scene were instances of top notch performance. I will be surprised if Vishal does not get the Best Actor Award this time. The occasional expletives and lewd gestures only add to the credibility of the plot. While watching Bala`s movies, I understand how Dominique would have felt after seeing the works of Roark.

:|

Silence is a virtue. To be silent in the face of unwanted advice is a strength, a strength that one can derive pride from. Verbal volleys veiled in unwanted concern are flung at you. The only way to counter them is ignore them. Stand like the stone in Tirumala hill that receives millions of petitions with zero response. Advice will be flying at you from all corners. The most frustrating thing is you should be supplying them with the remaining parts of maxims (they forget) aimed at ridiculing you. You are expected to feel guilty for putting yourself above all. You are supposed to succumb your interests to the will of majority. You are not allowed to stand when others are crawling around you. Precisely, you should not be a man. You must be a parasite or a sacrificial goat. You can be a hyena feasting upon moral responsibilities. You can be an ant which follows the rest of its pack without an idea of what it is upto. But you cannot be a man.
How tough is it to be a man? Here, the man referred to is an embodiment of strength and justice, not the one who runs to the rest room after watching Katrina on screen. It is not difficult if you realize the life you are living is yours. Your family and friends measure you on a metric that has been their code and it need not necessarily coincide with your code of life. It gives you great pleasure to stop crawling and stand up once in your life and say “it is enough”. To all those who may argue that if you crawl, you can atleast cover some distance, but if you stand, you will remain where you are, see what stereotyping has done to you. You fail to consider distance vertically. Vince Lombardi righty says, “I firmly believe that any man’s finest hour, the greatest fulfillment of all that he holds dear, is the moment when he has worked his heart out in a good cause and lies exhausted on the field of battle – victorious”.
There may be many people who hamper your march towards manhood. They strike you with force in the beginning. If you don`t budge, they resort to faking your concern and well being. If that does not do, they question your morality. It is like hijras pouncing upon you with a grudge that you are not one of them. They demand money from you for the fact that you are potent. Similarly, the impotent society expects you to be inert in your pursuit of your goals just because the society has reconciled itself to mediocrity.

P.S.1 I don`t work for money. I work for myself.
P.S.2 My father`s sister`s husband`s brother`s daughter`s father`s brother-in-law is a bureaucrat. It is not a reason for me to jack off.
P.S.3 Vaadu Veedu deserves some space on my blog.
P.S.4. 180 is lucky to get the second worst movie of my viewing career.Love today steals the first place.