We the critics

This post is a result of a discussion I had with my friend on whether a movie maker should think “Am I abusing any moment of the audience`s attention?”. My views need not coincide with most of you (may be all of you). It is the right of a viewer to decide whether he watches a movie or not. Of course, he pays for it expecting it to be good, expecting it to be liked by him. These days, almost everyone checks the review on greatandhra or idlebrain or some I-fucking-form-your-opinion site. So, you already have a whiff of the movie. Yet, you decide to watch it so that you can ceaselessly rant about it infront of your colleagues or classmates. And if one does not follow any of these reviewing sites but just goes to the movie to enjoy the artistry of the maker, he can see the present plight of the movies and choose not to go. But you go to the movie, talk over your mobile disturbing others, change your baby`s diapers, ogle at the girl at the end of your row and finally rave about how the movie stinks. Unfair, isn`t it that the movie maker can`t point out your diminished (rather nullified) attention.

Above all these things, we take pleasure in the thought of sustaining the whole film industry through our contribution. An interesting thought struck me just now. What type of movie contributes more to our conversation? Okka magadu or Prasthanam. I don`t say a movie is as good as a viewer. The tolerant a viewer gets, the worse a movie turns out to be. What difference does it make to us if a movie is good or bad? We will anyways download it online. For every 3 pirated movies we see, we go to the theater once. Are we eligible to comment on the quality of a movie?

P.S 1. I know badrinath and 180 are utter shitheads but I watched them.
P.S. 2. To be a cool dude covering all your frustration is like doing yoga in a room with Anushka.
P.S.3. “DELHI BELLY success is going to take Bollywood to a different direction, I`m afraid it`s destructive…. I`m puzzled how it got through the censor” is the fb status of a popular music director. My response: Why do we need Censor and Your censure?

Vaadu Veedu- A review

I like Bala`s type of movies. I expected Vaadu Veedu to be an entertainer and I was not disappointed. The titles take off with a brilliant background score by Yuvan, who is my favorite music director. The introduction of Vishal received tremendous applause from the gallery. Vishal has unleashed the actor within him in this movie. Arya played the role of Dandalaswamy with ease. It is really difficult to underplay an emotion. Arya`s performance in the climax and when he pulls out the mouth of Highness in a drunken stupor was fantastic. The scene that received the maximum applause was Vishal driving a bullet in a 80`s haircut. Janani Iyer`s expression when she says “walteru, I want more emotion” suggests she is a good actress. Madhushalini is adequate. The song between Arya and her is the best of the lot.
Coming to the direction and screenplay, there were a few loopholes like what happens to the 1 crore worth goods that Vishal runs away with. If he surrenders that immediately, Arya would not have been put in the prison at all. In the song after Highness agrees to Arya`s marriage. Highness is seen giving some documents to Madhushalini`s father. It definitely does not mean him giving away his remaining property as he stays in that house after the song. Anyways with Bala being Bala, I will give the benefit of doubt. When I saw the movie for second time, I realized Bala had a good grip on the story. The narration was perfect with no abrupt jumps. The scene of Vishal showing his acting prowess to Surya should have been shot better.
Another show-stealer is the Highness. Him cracking the mirror, feeding the pigeons, stopping Surya with “nenu Highness ni chepthunnaa” and his performance in the climax scene were instances of top notch performance. I will be surprised if Vishal does not get the Best Actor Award this time. The occasional expletives and lewd gestures only add to the credibility of the plot. While watching Bala`s movies, I understand how Dominique would have felt after seeing the works of Roark.

Publicity

కాదేదీ రాతకి, రోతకి అనర్హం.పబ్లిసిటీ గురించి మాట్లాడుకుందాం. సాధారణంగా ఈ పబ్లిసిటీ కళలకి సంబంధించిన రంగాలలో ఎక్కువ గా కనిపిస్తుంది. మనం ఏం చేసాం అన్నది ముఖ్యం కాదు మనం ఏం చేసామని జనం అనుకుంటున్నారో అదే ముఖ్యం. ఉదాహరణకి వర్మ గారిని తీసుకుందాం, ఆయన తీసే చిత్రాలలో తొంబై శాతం జనానికి అర్ధం కావు, ఆయనకీ అర్ధం కావు. ఇక్కడ వంద మంది కి అర్ధం కానిది ఎవడికయినా అర్ధం అయినట్టు “వాడు చెప్పుకుంటే” చెప్పుకున్న వాడికి వాడి తెలివితేటల మీద నమ్మకం కలుగుతుంది, కాబట్టి వంద మంది లో ఒకడి కోసం ఆయన సినిమా తీస్తాడు. కాబట్టి సినిమా కి ఖర్చు వీలైనంత తక్కువ ఉండాలి, అందుకని ఆ కెమెరా, ఈ కెమెరా వాడతాడు. అదో గొప్ప విషయం అన్నట్టు దాన్ని ఆర్భాటం గా చాటుకుంటాడు. అశ్వినిదత్ లాంటి వాళ్ళు 45 కోట్లతో సినిమా తీసామంటే నేను ఆరు లక్షలో తీసా అని వర్మ చెప్పుకుంటాడు. నిజానికి దొంగల ముటా లో ఏముంది గొప్ప? ఐదు రోజుల్లో సినిమా పూర్తి చేసాడు. ఇది భారతీయ సిని చరిత్ర లోనే అపూర్వం అంటుంది మీడియా. నిజమా?
ఇంతకముందు ఎవరు తీయలేదా? ఇంతకన్నా భారీ తారాగణం తో తమిళం లో స్వయంవరం అనే చిత్రం కేవలం ఒకే ఒక రోజులో షూటింగ్ జరుపుకుంది. తెలుగు లో పెళ్ళంటే ఇదేరా పేరుతో విడుదల చేసారు. కాని వర్మ లా ఓ హడావిడి చేయలేదు, దొంగల ముటా సినిమా కి వస్తే రవితేజ ని మినహాయిస్తే తక్కిన వారందరు కెరీర్ లో క్లిష్ట పరిస్థితి లో ఉన్న వాళ్ళే. అలాంటి వారితో సినిమా తీసి కేవలం ఒక్క షో ఆడిన లాభమే అని వర్మ చెప్పటం పబ్లిసిటీ కి పనికొచ్చినా చాలా హాస్యాస్పదం గా ఉంటుంది. ఒక సినిమా కి ఇంతకన్నా గొప్పగా , cheap గా మార్కెట్ చేయలేమా అని ఆలోచిస్తే చాలా దారులు కనిపిస్తాయి.

భారీ చిత్రం అయితే ఆడియో ఫంక్షన్ అభిమానుల మధ్య నిర్వహించి హీరో హీరోయిన్లను వేదిక మీద ఉంచాలి (ఆరంజ్ లా కాకుండా, శక్తి లా). ఒక కార్పొరేట్ బ్రాండ్ తో tie up అయ్యి వాళ్ళ advertising space ని సినిమా లోగో కోసం వాడుకోవటం, ఆ బ్రాండ్ యొక్క అమ్మకాల మీద సినిమా లోగో ని ముద్రించటం (అనగనగ ఓ ధీరుడు కి సొనాటా వారి లా). రిలీజ్ కి వారం ముందే ఏ ఏ ధియేటర్ ల లోకి వస్తుందో వాటిలో పాటలను వినిపించటం, trailer లు వేయటం చేయవచ్చు. ఇది దాదాపు అందరు చేసేదే. చిన్న సినిమా కి వద్దాం, ఒక రకం గా చూసుకుంటే చిన్న సినిమా కి ఇంకా ఎక్కువ స్కోప్ ఉంది, వివిధ రకాలుగా పబ్లిసిటీ చేయటానికి. టైటిల్ నుంచి ప్రతీ చిన్న అంశం తోను ప్రేక్షకుల్ని ఆకట్టుకోవచ్చు. ఉదాహరణకి అష్టా చెమ్మ, ఆవకాయి బిర్యాని, ఐతే . పెద్ద హీరోల సినిమాలకి వారి క్యారెక్టర్ లని కాని పోకిరి, దేశముదురు, పిస్తా ఇలాంటి పేర్లని మాత్రమే పెట్టగలం. కొత్త నటీనటుల్ని తీస్కోవాలనుకుంటే కార్పొరేట్ లింక్ అప్ ద్వారా టాలెంట్ సెర్చ్ లు, స్టార్ హంట్ లు మొదలు పెట్టవచ్చు. ఆల్రెడీ అందరు ఫిక్స్ అయిపోయినా సరే కేవలం టీవీ ప్రేక్షకుల కి సినిమా గురించి తెలియాలని కూడా ఇలాంటి కార్యక్రమాలు చేపడతారు. ఇక్కడ శేఖర్ కమ్ముల, మధుర శ్రీధర్ లాంటి వాళ్ళకే కార్పొరేట్ preference లభిస్తుంది. అలా చిన్న చిత్రం లో ప్రతీ అంకానికి కూడా పబ్లిసిటీ ఇచ్చుకోవచ్చు. locations విషయం లో అత్యవసరం ఐతే తప్ప ఆంధ్ర లో చేసుకోటం బెటర్, ఎందుకంటే ఒక ప్రదేశం లో షూట్ చేస్తే అక్కడ జనం లో కనీసం 10 % మందికి తెలుస్తుంది. అరకు లాంటి చోట షూట్ చేసి ఈనాడు లో తెలిసిన జర్నలిస్ట్ కి కొంత ముట్టచెప్పి విశాఖ అందాల లో ఫలానా చిత్రం shooting అని లోకల్ edition లో వేయించుకోవచ్చు. అలాగే indoor locations లో ఏదన్నా restaurant ని కాని, షాపింగ్ మాల్ ని కాని చూపించాల్సి వచ్చినప్పుడు కొంచెం మిడ్-రేంజ్ వాటిని ఎన్నుకోవటం బెటర్. సినిమా ద్వారా వాటికి పేరు వస్తుంది, అక్కడకి వెళ్ళే జనాలకి సినిమా గురించి తెలిసేలా ఒక hoarding లేదా ఆ ప్రాంగణం లో ఓ మినీ cutout పెట్టుకోవచ్చు.

షూటింగ్ అంతా అయిపోయాక సిసలైన కసరత్తు మొదలవుతుంది. పోస్టర్ డిజైన్ లో సృజనాత్మకత ఉండాలి. షూటింగ్ కి మునుపే ఈ పోస్టర్ లన్ని ఎలా ఉండాలని ఓ అవగాహన ఉండాలి, నాకు గత కొద్దేల్లలో నచ్చిన పోస్టర్లు కితకితలు, అష్టా చెమ్మా, ఆనంద్,నచ్చావులే. నెక్స్ట్ ఆడియో రిలీజ్. ఇందులో చాలా స్కోప్ ఉంటుంది ఎందుకంటే ప్రేక్షకులతో ఈ phase నుంచి డైరెక్ట్ గా ఇంటరాక్ట్ అవ్వచ్చు. ఒక యువతరం చిత్రం అనుకోండి, రాష్ట్రం లో ఆరు పట్టణాలలో ఆరు కళాసాలలకి వెళ్లి ఆరు పాటలు రిలీజ్ చెయ్యచ్చు. radio మిర్చి, video అల్లం ల కన్నా ఇది మేలయిన పద్ధతి. ఇప్పుడు trailer లకొద్దాం. trailer లలో మన టార్గెట్ audience ఎవరో గుర్తించి వాళ్ళని ధియేటర్ కి రప్పిస్తే చాలు, ఉదాహరణకి ఆనంద్ సినిమా కి class audience టార్గెట్, trailers ని కూడా అలా చేసాడు. ఏమైంది ఈ వేళ యువకుల కోసం తీసిన సినిమా, త్రైలేర్ వారిని ఆకట్టుకునేలాగే ఉంటుంది. రిలీజ్ కి వారం ముందు theaters finalize అయ్యాక వాటి చుట్టుపక్కల రెండు కిలోమీటర్ల వరకు పోస్టర్లను అతికించి, పేపర్ మధ్యలో pamphlets పెట్టి, ధియేటర్ ల బయట సినిమా cutouts పెట్టచ్చు. ఎన్ని చేసినా సినిమా జనానికి ఎక్కాలి; Aggressive advertising kills a bad product faster.

cine”maa”lo maarpulu-2

ఈ సారి తెలుగు హీరోయిన్ల గురించి రాస్తా అన్నా కదా, నేను సినిమాలు చూడటం మొదలుపెట్టేసరికి శ్రీదేవి ముప్పయ్యో పడిలోకి అడుగేత్తేసింది, టీవీ లో మాత్రం శ్రీదేవి సినిమా ఏదొచ్చినా చూసేవాడ్ని. నాకు తొంభయ్యో దశకం మొదలులో దివ్యభారతి ఆంటే చాలా ఇష్టం. అసెంబ్లీ రౌడీ లో అందమైన వెన్నెలలోన పాట లో ఇంకా నచ్చింది. సీతారామయ్య గారి మనమరాలు, అల్లరి పిల్ల సినిమాలలో మీనా కూడా నచ్చింది. తరవాత కొండపల్లి రాజ తో నగ్మా ఫ్యాన్ అయిపోయా. సౌందర్య వచ్చిన కొత్తలో పెద్ద నచ్చేది కాదు. ఇప్పటికీ కూడా ఆమె హీరోయిన్ material కాదని, సంసారపక్షమైన పాత్రలకి ఇంకో నాయిక లేక ఆమెకి అన్ని అవకాశాలు వచ్చాయని నా ప్రగాడ విశ్వాసం. బహుశా Y chromosome ప్రభావం అనుకుంటా. నటన పరం గా ఆమె చేసిన 9 నెలలు చిత్రం అద్భుతం గా ఉంటుంది. సాక్షి శివానంద్ కి కూడా నేను ఓ మోస్తరు అభిమానినే. ఆమె సముద్రం సినిమా లో చాలా బావుంటుంది. వీళ్ళందరు అప్పట్లో హీరోలు ఎక్కువ అవటం వల్ల సంవత్సరానికి చాలా సినిమాలు మూట కట్టుకునేవారే కాని glamour పరం గా మరీ అంత గొప్పగా ఏమీ ఉండరు. late ninties లో సిమ్రాన్ దెబ్బకి వీరి అవకాశాలు సన్నగిల్లాయి. హీరోలు కూడా సిమ్రాన్ తో combination repeat చేయటం మీద సుముఖం గా ఉండటం తో ఐదారేళ్ళ పాటు సిమ్రాన్ ఏలేసింది. చాలా మంది సిమ్రాన్ ని పంజాబీ అమ్మాయి గానే చూస్తారు.నేను మాత్రం కలకి, ఈ కేస్ లో అందానికి అడ్రస్ ఉండదు అంటా. దీపిక పడుకొనే కన్నడ అమ్మాయి అయ్యి బాలీవుడ్ లో అగ్ర కథానాయిక గా లేదా? పద్దతిగా కనిపించిన వాళ్ళని తెలుగు వాళ్ళ కింద జమ కట్టి, మా తెలుగు సంస్కృతి ఆహ, ఓహో అనుకోవటం మనలో కొందరు చేస్తారు. వాళ్ళ కోసం కింద సత్యాలు
1 సౌందర్య కన్నడ అమ్మాయి
2 షెర్లిన్ చోప్రా, టబు హైదరాబాద్ ఆమ్మాయిలు
సరే deviation వద్దు. సిమ్రాన్ పెద్ద హీరో లంధరితోను నటించి టాప్ హీరోయిన్ గా ఉంది. ఆ రోజుల్లో సిమ్రాన్ సినిమాలు ఏవి వదిలిపెట్టేవాడ్ని కాదు. 2000 దాటాక మహేష్, ఎన్టీయార్ , పవన్ కళ్యాణ్ లు స్పీడు పెంచారు, వారి పక్కన కొత్త భామలు వచ్చి చేరారు. అప్పటికీ 2003 లో కూడా సిమ్రాన్ కేవలం తన అందచందాలతో సీతయ్య ని సూపర్ హిట్ చేసింది. 2000 దాటాక సోనాలి బింద్రే కొన్నాళ్ళు మంచి సినిమాలు చేసింది. మురారి లో ముగ్ధ మనోహరం గా కనిపించింది. కానీ ఆమె వయసు మీధపడుతున్డటం తో అన్ని ఆఫర్ లు కుర్ర హీరోల పక్కన రాలేదు. ఈ స్టేజి లో భూమిక, శ్రియ ఇద్దరు చాలా బాగా క్లిక్ అయ్యారు. భూమిక మిస్సమ్మ లాంటి సినిమాలు కూడా చేసి అందర్ని ఆకట్టుకుంటే శ్రియ గ్లామర్ కే పరిమితం అయింది. జెనిలియా కెరీర్ మొదట్లో ఐరన్ లెగ్ అని పిలిపించుకోవాల్సి వచ్చింది, సుభాష్ చంద్రబోసు, అల్లుడు లాంటి చిత్రాలతో బాగా వెనకబడినా బొమ్మరిల్లు తో ఎవరికీ అందని రేంజ్ కి వెళ్లిపోయింది. బాలీవుడ్ కి మకాం మార్చేసి అడపా దడపా తెలుగు సినిమాలు చేసుకుంటుంది. దేవదాస్ తో పరిచయం అయిన ఇలియానా పోకిరి తో హిట్ కొట్టినా ఖతర్నాక్ లాంటి ఆణిముత్యం తో కొన్నాళ్ళు సైలెంట్ అయిపోయింది, మళ్ళీ కిక్ తో లైమ్ లైట్ లోకి వచ్చింది. వీళ్ళందరు నాకు కొంచెం కొంచెం గా నచ్చినవాల్లే, సిమ్రాన్ తరవాత ఆ స్థాయిలో నచ్చింది ఆంటే అనుష్క నే. కేవలం గ్లామర్ నే నమ్ముకుని సూపర్, అస్త్రం , మహానంది లాంటి సినిమాలు చేసి ఐరన్ లెగ్ గా ఉన్న తరుణం లో రాజమౌళి విక్రమార్కుడి తో అనుష్క దశ తిరిగింది. నాగార్జున అండదండలు కూడా ఉండటం తో అనుష్క కి తిరుగు లేకుండా పోయింది. అరుంధతి తో మిగతా వారికి అందనంత దూరం వెళ్లిపోయింది.
యింక ఈ మధ్య వచ్చిన హీరోయిన్లు హన్సిక, సమంతా, కాజల్. ఇక్కడ హన్సిక గురించి ఒకటి చెప్పాలి. హన్సిక ని కలిసిన ఓ అభిమాని తన సినిమాలు అన్నింట్లోను కోయి మిల్ గయా ఇష్టం అని చెప్పాడంట, హన్సిక మొహం మాడిపోయి అక్కడ నుంచి వెళ్లిపోయింది, సమంతా ఏ మాయ చేసావే తో చాలా మందికి నచ్చింది నాకు తప్ప. బృందావనం తో అమ్మడి నిజమైన బ్యూటీ బయటకి వచ్చేసింది. కాజల్ కళ్యాణ్ రామ్ హీరోయిన్ లంధరిలోకి పైకి వచ్చిన హీరోయిన్ అనుకుంటా, దీన్ని బట్టే తెలుస్తుంది ఆమె అదృష్టం ఏంటో.

ఆఖరి గా వీరందరు హీరోయిన్ గా నచ్చిన వాళ్ళు. మనిషి గా నచ్చిన ఒక హీరోయిన్ గురించి కూడా రాసేస్తా, ఆమె మమత మోహన్దాస్ . కాన్సర్ ని పోరాడి బయటపడింది. chemotherapy కోసం ఆమె జుట్టు మొత్తం పోతే కొత్త hairstyle కావాలన్న తన కోరిక అలా తీరింది అని చెప్పింది. ఆమె పుట్టిన రోజు న 430 మంది పేద పిల్లలకి charity flight arrange చేసింది,

సిని”మాలో” మార్పులు -1

http://sakshi.com/main/WeeklyDetails.aspx?Newsid=12341&Categoryid=10&subcatid=34
ఇది చదివాక గతానికి నేటికి సినిమాలలో అంతర్గతం గా, బహిర్గతంగా వచ్చిన, వస్తున్న మార్పుల గురించి రాయాలనిపించింది. 80 వ దశకం లో చిత్రాల గురించి పెద్ద గా నాకు తెలీదు. నేను theater లలో సినిమాలు చూడటం 90 ల లోనే మొదలయింది . అప్పట్లో నాకు నాగార్జున ఆంటే బాగా ఇష్టం ఉండేది. కిల్లర్, ఘరానా బుల్లోడు, అల్లరి అల్లుడు, శివ, గీతాంజలి, నిర్ణయం,రక్షణ ఇలా అన్ని సినిమాలు నేను లేదా నా చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళకి నచ్చటం వల్ల ఆ ప్రభావం నా మీద కూడా పడింది. పాత తరం నటులలో ntr , కృష్ణ ఆంటే నాకు చాలా అభిమానం. major chandrakant ని మండపేట లో మా నానమ్మ తో కలిసి చూడటం మర్చిపోలేను. కృష్ణ నాయకుడిగా నటించిన సినిమాలలో నేను చూసిన ఏకైక సినిమా నెంబర్ వన్. చోడవరం లో ఇంట్లో గోల చేసి ఒక్కడ్ని ఆ సినిమాకి వెళ్ళిపోయా. తరవాత కృష్ణ సినిమాలు మరీ నాసిరకం గా ఉండటం తో స్వస్తి చెప్పక తప్పలేదు. తరవాత కొద్ది కాలానికి నాగార్జున అమ్మాయిల హీరో అని, అందరి ముందు నాగార్జున అభిమానిని అని చెప్పుకోటానికి కొంచెం బిడియపడి, fighting లు చేసే మాస్ హీరో లకి పంకా ని పోయాను (fan కి తెలుగు పధం పంకా). అప్పట్లో మాస్ హీరో లంటే చిరంజీవి, బాలకృష్ణ లే మరి. అలా కొన్నాళ్ళు ఈ బాల జీవి గడిపాడు. అలా చిరు అభిమానుల మధ్య అన్నయ్య సినిమా మండపేట లో చూడటం మర్చిపోలేని అనుభూతి. ఇప్పటి చిరంజీవి గురించి నేను మాట్లాడను కానీ 98 టైం లో నిజం గా మెగాస్టార్ . అందులోనూ మా తూ గో జీ లో చిరు ఫాన్స్ అత్యధికం,
అప్పుడే వెంకటేష్ ***రా చిత్రాలతో ఒక ఊపు ఊపాడు. త్యాగమూర్తి పాత్రలలో కనిపించి గుండె పిండేసాడు, ఇంకేం చేస్తాం,వెంకీ ఫాన్స్ అయిపోయాం. అలా కొన్నాళ్ళు, అప్పుడే నేను ఇంకా పెద్ద త్యాగాలు చేసేస్తా అని పవన్ కళ్యాణ్ సుస్వాగతం, తొలిప్రేమ లతో వచ్చాడు, పవన్ త్యాగాలే కాదు “నువ్వు నందా ఐతే నేను బద్రి, బద్రీనాథ్” లాంటి dialogs తో కూడా కొల్లగొట్టాడు. అప్పుడు మొదలైన అభిమానం ఇప్పటికీ అలానే చెక్కు, dd ఏవి చెదరకుండా అలానే ఉంది . జానీ , గుడుంబా శంకర్ , బాలు, జల్సా ఇవన్నీ నాకు భీకరం గా నచ్చేసాయి. నా స్నేహితులు చాలా మందికి నేను PK అభిమాని ని అని తెలీదు.
ఈ లోపు 2001 లో మురారి వచ్చింది. పిచ్చి పచ్చి గా నచ్చేసిన సినిమా అది. కనీసం యాభై సార్లు చూసుంటా . మహేష్ కి పెద్ద అభిమాని నని declare చేస్కున్న, అప్పుడే నాగార్జున తో ఎదురైన సమస్యే మహేష్ తోను ఎదురయింది, ఇంకేముంది మహేష్ looks తో హీరో ఏ తప్ప performance తో కాదు అని అభిమానం చూపించటానికి ఒక మాస్ హీరోని వెతుక్కున్నాను. అప్పుడే NTR ఆది అల్లరి రాముడు వచ్చాయి, ఇంకేముంది, సినిమాలో మొదటి నుంచి ఆఖరి వరకు అలుపెరగని పోరాటాలు, తొడ కొట్టడాలు, పెద్ద పెద్ద డైలాగులు ఇవి చాలవా, ఎవరన్నా ఏ పని అయినా చేయవద్దు ఆంటే అదే చేయటం నాకు అలవాటు. ఇంటర్ లో కాలేజీ లో ntr గొప్పా మహేష్ గొప్పా అని discussion లు అయితే నేను ఉండి తీరాల్సిందే. PK కి అప్పుడే జానీ ఫ్లాప్ కావటం తో ఎవరు పేరు ఎత్తేవారు కాదు.
అలా ఇంజనీరింగ్ కి వచ్చేసా, అక్కడ రాజేంద్రప్రసాద్ కి వీరాభిమానిగా మారా, కామెడీ ఆంటే ఆయన తర్వాతే, నవ్వుల రారాజు. అలాగే నేను చదివిన పుస్తకాల ప్రభావం వల్ల కమల్ హసన్ అన్నా విపరీతమైన అభిమానం. ఆ నాలుగేళ్ళు పూర్తయ్యేసరికి రాజేంద్రప్రసాద్, కమల్, ntr pk వీళ్ళ నలుగురికి లైఫ్ లాంగ్ పంకా గా declare చేస్కున్నా, వీరిని చూస్తే నాకు overplay చేసే నటులంటే ఇష్టం అని తెలుస్తుంది, ఒక్క కమల్ మినహా తక్కిన వారందరు అద్భుతం గా dramatize చేస్తారు. కమల్ ఏదన్నా చేయగలడనుకోండి. method acting నాకు అస్సలు పడదు, హావభావాలను, ముఖ కవళికల ద్వారా కంటస్వరం ద్వారా వ్యక్తీకరించలేని నటులు తాము జీవిస్తున్నాం అంటూ తమ లోపాలని కప్పిపుచ్చుకోవటానికే అలా చేస్తారని నాకో ముద్ర పడిపోయింది.

తరువాయి టపా లో ఇన్నేళ్ళ సినిమాలో నాకు నచ్చిన నటీమణుల గురించి (ఇప్పటి వారి నటనా పటిమ ని చూసాక భామామణులు అనటం వాస్తవం అనుకుంటా )