Aa roju

“ఎహేయ్, పెట్టు ఫోన్, నాకు నువ్వంటే ఇష్టం లేదు అని ఎన్ని సార్లు చెప్పా, ఎందుకిలా నా వెంట పడి నన్ను ఇబ్బంది పెడతావ్” అని గట్టిగా అరిచి కాల్ కట్ చేశా. ఫోన్ జేబులో పెడదాం అని జేబులోకి చెయ్యి పెట్టేసరికి ఫోన్ అక్కడే ఉంది. ఇదంతా నా ఊహా (శ్రీకాంత్ కి నా క్షమాపణలు) అనుకుని తెలివి తెచ్చుకుని అటు ఇటు చూసా, ఇంట్లో వాళ్ళందరు సావిత్రి రింగా రింగా పాటకి డాన్సు వేస్తుంటే చూసినట్టు నా వైపే చూస్తున్నారు. “ఏం లేదు, ఏం లేదు” అంటూ చెప్పులేసుకుని బయటకి వచ్చేసా. ఎటు వెళ్ళాలో తెలీక తన దగ్గరకే బయలుదేరా, ఎవరిని ప్రేమించాలో తెలీక తనను ప్రేమించినట్టు. ఎప్పుడు తన ఇంటికి వెళ్ళని నేను ఈ రోజు ఆ పని చేయబోతున్నా, నేను చేయబోయే పని అర్ధం చేసుకున్న గుండె రెస్పాండ్ అవటం మొదలుపెట్టింది. 99 మీద అవుటైన సచిన్ ని చూసి నేను బుర్ర కొట్టుకున్నట్టు ఓ తెగ కొట్టేసుకుంటుంది. చిల్లు పడ్డ కుండ లోంచి దారి పొడుగునా నీళ్ళు కారినట్టు నా అరిచేతుల నుంచి చెమట కారుతుంది. ఇంటి దాక వచ్చేసా. తలుపు కొత్తబోయేసరికి ఒక సారి భయం ముంచుకొచ్చింది. నా ఇష్టదైవం అయిన జాంబవంతుడ్ని తలుచుకుని తలుపు కొట్టా, అది తీసే ఉండటం తో వెంటనే జరిగింది. లోపల ఎవరు లేరు. మెల్లగా అడుగులేస్తే మూడడుగుల్లో చేరే సోఫా ఆరు అడుగులు పట్టి ఆ టెన్షన్ లో ఇంకా చెమటలు పడతాయని, రెండు అంగల్లో సోఫా మీద పడ్డా. ఆ శబ్దానికి లోపల నుంచి తను, తన అమ్మ, తన పిన్ని వచ్చేసారు. ఏం మాట్లాడాలో తెలీక తానంటే నాకు ఇస్తామని చెప్పేసా.

అసలు తనకి తన అమ్మకి లేని బాధంతా తన పిన్నికి ముంచుకొచ్చి “ఏంటి బాబూ, కాలేజీ కి వెళ్ళే అమ్మాయిలని ప్రశాంతం గా చదువుకోనివ్వరా” అన్నా తానేమీ మాట్లాడలేదు. అంతే నాలో అగ్నిపర్వతం బద్దలయింది “నాలోన పొంగెను లావా, నీకింక కౌంటర్లు పేలవా” అని పాడుకుంటూ “ఎహే జీవితం, చదువుకునే అమ్మాయిని లవ్ చేస్తే కాలేజీ అమ్మాయి వెంట పడతావా అంటారు. ఇలా చదువయ్యిన వెంటనే జాబ్ వస్తుంది, జాబ్ వచ్చాక పెళ్లి చేసేస్తారు. యింక ఎప్పుడు మేము ట్రై చేసుకోవాలి?” అని ఫుల్ గా దులిపేసి బయటకి వచ్చేసా. బయటకి వచ్చి రోడ్ మీద నడుస్తున్నా, అంతే పక్క నుంచి ఓ అమ్మాయి వెళ్ళింది. పేస్ చూడాలి అనిపించి అలా తన పక్క నుంచి నడుచుకుంటూ వెళ్లి కాసుఅల్ గా తల తిప్పి చూసా, అంతే తల తిరిగిపోయింది. ఇంతా బాగుందేంటి? ఒక తలుపు మూసుకుంటే ఇంకో తలుపు తెరుచుకుంటుంది అంటే ఇదే ఏమో అనిపించింది. అలా ఆమె తో పాటు నడిచి, కొంచెం దూరం పోయాక ఆమె వైపు తిరిగి “Excuse me, can I walk with you” అని అడిగా. ఆమె నవ్వి “with pleasure” అంది. నేను “no , with feet ” అనేసరికి అయోమయం గా మొహం పెట్టింది. “ఛీ జీవితం, జోక్ ఎక్కలే” అనుకున్నా. అంతలో తనే “మీ పేరేంటి” అని అడిగింది. నేను పేరు చెప్పి “నాకు కూడా చాలా అడగాలని ఉంది, కాని మనిద్దరి వాయిస్ లలో మీ వాయిస్ ఏ బాగుంది, మీరే మాట్లాడండి” తను కిలా కిలా నవ్వేసరికి నాకు వాళ్ళంతా కితకితలు పెట్టినట్టు అయింది. తను “పేరు మధుమిత.ఇక్కడ మా మావయ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్తున్నా, ఇన్ఫోసిస్ లో జాబ్ చేస్తున్నా.” నేను వెంటనే మైండ్ లోకి ఆర్కుట్ ఇన్ఫోసిస్ కమ్మునిటీస్ మధుమిత అనే పేరు ని ఫీడ్ చేసేసా. అలా ఇంకొంచెం సేపు మాట్లాడుకున్నాం. తను అన్నా హజారే గురించి, లోక్పాల్ బిల్ గురించి ఆవేశం గా చెప్పుకుంటూ పోతుంది. నేను blackmailers గురించి మనకి ఎందుకు లే అని ఏం మాట్లాడలేదు. తనతో కలిసి నడుస్తుంటే మీటర్లు మిక్రోమీటేర్లలా అనిపించాయి.
ఇంకొంత దూరం వెళ్లేసరికి ఓ అబ్బాయి ఎదురుగా వచ్చాడు. అతన్ని చూడగానే మధుమిత “అజయ్ ఏంటి ఇలా వస్తున్నాడు?” అంది. “అజయ్ తన బాయ్ ఫ్రెండ్ కాకూడదు కాకూడదు” అని నేను మనసులో తెగ కోరేసుకుంటున్నా, అజయ్ మధుమిత దగ్గరకి వచ్చి “మాడం, మీరింకా రాలేదని అందరు కంగారుపడుతున్నారు” “హమ్మయ్య” అంటూ ఊపిరి పీల్చుకున్నా. అజయ్ “సర్ సినిమా టైం అయిపోతుందని కోపం గా ఉన్నారు. “ఈ సర్ ఎవడా” అనుకుంటూ ఉండగా ఓ అతను బయటకి వచ్చి “ఏంటి మధు ఇంత సేపు? సినిమా టైం అయిపోతుంది” అంటే మధుమిత “ఏం లేదు walking కి వెళ్ళానా, అక్కడ ఇద్దరు నన్ను ఫాలో అవుతూ వచ్చారు. టైం కి ***** తోడు గా వచ్చాడు” అంది చేయి నా వైపు చూపెడుతూ. నా వైపు తిరిగి “హరీష్, my husband ” అని అతన్ని పర్సిహాయం చేసింది. అంతే కాలి కింద కార్పెట్ ని ఎవరో లాగేసిన ఫీలింగ్. వోడ్కా అనుకుని షాప్ వాడి దగ్గర coke తీసుకున్నట్టు. ఎలాగో అక్కడ నుంచి బయట పడ్డా

o prema katha

ఇక్కడ నా గురించి తెలిసిన వాళ్ళు నేను ఓ ప్రేమ కథ అని ఏకవచనం ఉపయోగించేసరికి అవాక్కవుతారు. నిజమే, నాకు ఎన్నో ప్రేమ కథలు ఉన్నాయి, కొన్ని పెద్దవి, కొన్ని చిన్నవి, కొన్ని లెక్క కోసం ఉన్నవి. కాకపోతే ఇవన్నీ ఓ ప్రేమ కథలో పిట్ట కథలు. ఆ పెద్ద ప్రేమ కథని చిన్న గా చెప్పాలంటే…… మనకు ప్రపంచం లో అందమైన రూపం అద్దం లో కనిపిస్తుంది. దానికి మించింది ఏది లేదు అనిపిస్తుంది, ఎంత సేపయినా అలాగే మన ప్రతిరూపాన్ని చూస్తూ ఉండిపోవాలి అనిపిస్తుంది. కడుపు నిండిన వాడికి గారెలు చేదు అనే సామెత ని ఎప్పుడు ఒకే అర్ధం లో వాడతారు. కొంచెం తిప్పి చూస్తే, మన కడుపు సంగతి మనం చూస్కుంటే పక్కోడు ఇచ్చే గారెల మీద ఆధారపడక్కర్లేదు అని కూడా అనిపిస్తుంది. అలాగే మనల్ని మనం ప్రేమించుకుంటే ఇంకొకరి ప్రేమ లేకపోయినా పోయేదేమీ ఉండదు. అయినా లోకం లో ఇంత మందుండగా ప్రేమ ఉంటే ఏంటి లేకపోతే ఏంటి? అదిచ్చే కిక్కు మందిస్తుంది.

ఎక్కడో చదివా, ప్రేమించటం కంటే ప్రేమించబడటం అదృష్టం అని. ఆ అదృష్టం మనకి మనమే ఇచ్చుకుంటే సరిపోతుంది గా. ప్రేమ ఎన్నో పిచ్చి (ఊహించని అని చదవండి) పనులు చేయిస్తుంది. తన కోసం గంటల తరబడి వెయిట్ చేయిస్తుంది. తన తో ఫోన్ లో మాట్లాడేటప్పుడు గుండె వేగం రెట్టింపు చేస్తుంది. తనతో నా చాట్ మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకునేలా చేస్తుంది. ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు తన స్వరాన్ని నా చెవులకు అందిస్తుంది. తన ఫొటోలన్నీ వన్నె పేరు తో ట్యాగ్ చేసుకోమంటుంది. తన కోసం అర్ధరాత్రి ప్రయాణం కుదుర్చుకోమంటుంది. తన కోసం తెలియని వాళ్ళ పెళ్ళికి వెళ్ళమంటుంది. తను ఆఫీసు నుంచి వచ్చేవరకు ఎదురు చూడమంటుంది. ఇంటికి తను పోతే తన assignments నన్ను రాయమంటుంది. బస్సు లో కనపడిన ఓ అమ్మాయిని ఫాలో చేయమంటుంది. మెయిన్ రోడ్ మీద షర్టు మార్చుకోమంటుంది. వణుకుతున్న గొంతుని అదుపు లో పెట్టుకుని నాకీ ఉద్యోగం వద్దు అని మేనేజర్ కి చెప్పమంతుంది. ఎవరన్నా ఏమి పట్టనట్టు ఉండమంటుంది. నాన్నకి కాళ్ళు పట్టమంటుంది. అమ్మకి చపాతీలు చేయమంటుంది. తాతకి తల పామమంటుంది. అవును, ఇదంతా ప్రేమే చేస్తుంది. నా మీద నాకున్న ప్రేమ. (గమనిక: పైన నేను చాలా “తను” ల గురించి చెప్పా.)

ఈ ప్రేమ కాకుండా పక్క వారిని కూడా ప్రేమించాలి. లేదంటే నరాలు మూలిగేయ్యవూ! చుట్టూ పక్కల వాళ్ళందరు “మామా, నా లవర్ తో సినిమాకి వెళ్ళా” “ఒసేయ్, నా బాయ్ ఫ్రెండ్ తో లాంగ్ డ్రైవ్ కి వెళ్ళా” అని చెప్తూ ఉంటారు. పెళ్లి కుదిరినా, ప్రేమ ఫలించినా ఫ్రీ పబ్లిసిటీ చేస్కోటానికి పేస్ బుక్ ఎలాగో ఉంది. “కంగ్రాట్స్ రా” “హ్యాపీ మారీడ్ లైఫ్” ఇలాంటి కామెంట్స్ వెల్లువ లా వచ్చి పడతాయి. యింక సినిమాలకి వెళ్తే ఢిల్లీ బెల్లీ, మర్డర్ 2 వంటి సినిమాలకి కూడా జంటలు జంటలు గా వస్తారు. వాళ్ళని చూసి మనకి కూడా ఏదో దారి కనపడితే బాగుండు అనిపిస్తుంది. ఆ దారి కోసం అవసరమయితే ఆరంజ్ లో రామ్ చరణ్ లా మిస్టర్ పెర్ఫెక్ట్ లో ప్రభాస్ లా క్యారెక్టర్ మార్చుకోవాలి అనిపిస్తుంది. అప్పుడు ఈ పెద్ద ప్రేమ కథ ఎండ్ అయ్యి, దాని ప్లేస్ లో ఓ పిట్ట (ద్వంద్వార్ధం లేదు) కథ వస్తుంది. వస్తుందా?

Vaadu Veedu- A review

I like Bala`s type of movies. I expected Vaadu Veedu to be an entertainer and I was not disappointed. The titles take off with a brilliant background score by Yuvan, who is my favorite music director. The introduction of Vishal received tremendous applause from the gallery. Vishal has unleashed the actor within him in this movie. Arya played the role of Dandalaswamy with ease. It is really difficult to underplay an emotion. Arya`s performance in the climax and when he pulls out the mouth of Highness in a drunken stupor was fantastic. The scene that received the maximum applause was Vishal driving a bullet in a 80`s haircut. Janani Iyer`s expression when she says “walteru, I want more emotion” suggests she is a good actress. Madhushalini is adequate. The song between Arya and her is the best of the lot.
Coming to the direction and screenplay, there were a few loopholes like what happens to the 1 crore worth goods that Vishal runs away with. If he surrenders that immediately, Arya would not have been put in the prison at all. In the song after Highness agrees to Arya`s marriage. Highness is seen giving some documents to Madhushalini`s father. It definitely does not mean him giving away his remaining property as he stays in that house after the song. Anyways with Bala being Bala, I will give the benefit of doubt. When I saw the movie for second time, I realized Bala had a good grip on the story. The narration was perfect with no abrupt jumps. The scene of Vishal showing his acting prowess to Surya should have been shot better.
Another show-stealer is the Highness. Him cracking the mirror, feeding the pigeons, stopping Surya with “nenu Highness ni chepthunnaa” and his performance in the climax scene were instances of top notch performance. I will be surprised if Vishal does not get the Best Actor Award this time. The occasional expletives and lewd gestures only add to the credibility of the plot. While watching Bala`s movies, I understand how Dominique would have felt after seeing the works of Roark.

:|

Silence is a virtue. To be silent in the face of unwanted advice is a strength, a strength that one can derive pride from. Verbal volleys veiled in unwanted concern are flung at you. The only way to counter them is ignore them. Stand like the stone in Tirumala hill that receives millions of petitions with zero response. Advice will be flying at you from all corners. The most frustrating thing is you should be supplying them with the remaining parts of maxims (they forget) aimed at ridiculing you. You are expected to feel guilty for putting yourself above all. You are supposed to succumb your interests to the will of majority. You are not allowed to stand when others are crawling around you. Precisely, you should not be a man. You must be a parasite or a sacrificial goat. You can be a hyena feasting upon moral responsibilities. You can be an ant which follows the rest of its pack without an idea of what it is upto. But you cannot be a man.
How tough is it to be a man? Here, the man referred to is an embodiment of strength and justice, not the one who runs to the rest room after watching Katrina on screen. It is not difficult if you realize the life you are living is yours. Your family and friends measure you on a metric that has been their code and it need not necessarily coincide with your code of life. It gives you great pleasure to stop crawling and stand up once in your life and say “it is enough”. To all those who may argue that if you crawl, you can atleast cover some distance, but if you stand, you will remain where you are, see what stereotyping has done to you. You fail to consider distance vertically. Vince Lombardi righty says, “I firmly believe that any man’s finest hour, the greatest fulfillment of all that he holds dear, is the moment when he has worked his heart out in a good cause and lies exhausted on the field of battle – victorious”.
There may be many people who hamper your march towards manhood. They strike you with force in the beginning. If you don`t budge, they resort to faking your concern and well being. If that does not do, they question your morality. It is like hijras pouncing upon you with a grudge that you are not one of them. They demand money from you for the fact that you are potent. Similarly, the impotent society expects you to be inert in your pursuit of your goals just because the society has reconciled itself to mediocrity.

P.S.1 I don`t work for money. I work for myself.
P.S.2 My father`s sister`s husband`s brother`s daughter`s father`s brother-in-law is a bureaucrat. It is not a reason for me to jack off.
P.S.3 Vaadu Veedu deserves some space on my blog.
P.S.4. 180 is lucky to get the second worst movie of my viewing career.Love today steals the first place.

bhakti-man

బయట మినరల్ వాటర్ తప్ప ఇంకోటి తాగను. లోపల ఏ నీరు పడేసినా మూడు సార్లు తాగి తలకి రాసుకుంటాను
బయట లంచం తీసుకుంటాను. లోపల లంచం ఇస్తాను.
బయట ఎవర్నీ కేర్ చేయను. లోపల పంతులు కాళ్ళ మీద పడతాను.
బయట పది కూడా దానం ఇవ్వను. లోపల కిరీటాలు, బంగారు మొలతాల్లు పదిలపరుస్తాను.
బయట నాలుగు అడుగులు వేయటానికి గింజుకుంటా. లోపల మూడు కాదు ముప్పయి ప్రదక్షినాలైనా చేస్తా.
బయట ఐదు సెకన్లు కూడా వేస్ట్ చేయను. లోపల దర్శనం కోసం ఐదు గంటలైనా దైవ స్మరణ చేస్తా.
బయట “పంతులు పంతులు పావు సేరు మెంతులు” పాడుకునే నేను లోపల శటగోపం కోసం తల వంచుతా
బయట ఎవరో తరుముతునట్టు ఉరుకులు పరుగులు తీసే నేను లోపల అడుగుకి అడుగుకి మధ్య అహనా పెళ్ళంట లో బ్రహ్మి చేత “ఆచార్య దేవ ఏమంటివి…” మొత్తం చెప్పించుకుంటా.
బయట యావరేజి గా ఉన్నా పన్నెత్తి మాట్లాడే నేను లోపల సొగసరి శిల్పాలను కన్నెత్తి కూడా చూడను.
బయట మొహానికి పేస్ ప్యాక్ లోపల మనసు కి మొత్తం లాక్
బయట నేను నిజాన్ని, లోపల మేలి ముసుగుని
ముసుగు మేలిమి రకం దే కాని మేలు చేసేదేనా?
నా ముసుగే నా పేరు
ఈ మోసం నా తీరు

A tribute to Roger Federer

I reserved this post for his retirement but I am in the zone today. I have been following tennis for many years. I have never seen a player like Roger. It is not for the 16 slams he won. not for cant-believe-that-many consecutive grand slam semis he entered, not for the number of weeks he has been number one. I love him because he is a genius. I hardly care if he wins or loses nowadays. All I want is to see him play. I can watch so many of those backhand shanks just for one down-the-line winner. Tennis has ceased to be a number game for me. With Roger moving on the court, the game is like poetry.

Roger, to me, resembles a hope that man can do anything. People write him off after every semi/final loss and he comes back time after time with renewed vigor. To have watched him in 2004 AO was absolute privilege. Perhaps no man is closer to infinity than Roger. I don`t understand why many people would want champions like him and Sachin to retire. I don`t care if Roger loses every match of his from now. For I don`t need to justify my choice of him as my favorite player to others around me. I end here abruptly.

P.S.1.Tennis is not boxing to consider h2h.

100% love – A review

I admire Sukumar works right from Arya to Arya 2 in increasing order. 100% love could not quite continue the pattern. The titles scroll is improvised well. Hero in the attire of a groom to the bar is good. The start to flashback episode is stale. The hoardings of hero all over the city is ridiculous. The kids were terrific. The hero is a insufferable know-it-all and reminds me of Clark from GoodWill Hunting. The whole of the first half centers around exams and who tops them. I would probably never find Tamanna saucy irrespective of the amount of waist she shows. A couple of songs are good. On the whole, the first half is just average.

The second half is boring with lots of melodrama. Dharmavarapu`s attempts to generate laughs go in vain. Hero is projecte to be an egoist but his behaviour is inconsistent with the character traits. Heroine thinks of Amar (Ajay Devgan atleast gets to marry Kajol, poor Amar gets none) as a joker whom she can count upon as a primary backup. The item song Diyyala is definitely below par compared to ringa ringa, 36-24-36 and aa ante amalapuram. The Vijay kumar episode is just to increase the running time and incorporate the item song.

On the whole, I am quite disappointed with the movie. None of the characters is well etched out. Coming to the economics of the movie, the summer season has helped it become a hit. The budget is said to be 6 crore and the hero was given the satellite rights. Given the aggressive publicity of Geetha arts, the movie could possibly gross 15 crore. In Vizag itself, it was released in 5 theaters, including rama talkies surprisingly. Lack of quality movies helped Raju and Aravind.

P.S.1.Rangam is awesome, I never expected Karthika to be gorgeous.

In response to an article on greatandhra.com

http://www.greatandhra.com/viewnews.php?id=28328&cat=10&scat=25

This is the content of the article.

Ram Gopal Varma knows how to give a genius color to him. He generally quotes Ayn Rand who is Greek and Latin for millions of Indian film lovers.

When someone feels that something is known to other which he doesn’t know, he tends to see a genius in that other one.

Above that when a film celebrity speaks about something with command that is not known for many, obviously he is called genius by many.

This is not my pseudo analysis about Ram Gopal Varma. He wrote an article to a News Paper many years ago and there he quoted a few lines from Hitler’s Mien Kamph. People those read, assume that he chewed and digested Hitler’s most famous work. But in reality, Ramu once said, he never read Mein Kamph and knows nothing more than what he quoted in that article.

Ramu is a big marketer who can even add a few lessons to Philip Kotler’s text books. He makes use of every complex subject, a burning issue or a mere fiction just to pull the world towards him. He does everything with vested interest. He believes that publicity is the soul of his life.

In the process, he didn’t even leave making statements on Lord Rama on twitter. When everyone was extending Sri Ram Navami wishes, Ramu started questioning about Lord Ram. Generally celebrities keep away from fingering in religious issues. They are afraid of being branded as ‘blasphemous’. But Ramu is a separate entity. Some call him cynical, others call him skeptical and many call him insane. Interestingly Ramu loves that third adjective. He wants to project himself as a very complex being, so that people and media spend more time on him with the objective to understand him. His idea is attention pulling and there he is scoring. That’s it.

Ramu asked, “Apart from fighting a personal war with Raavan for his wife did Ram also do anything for the people of Ayodhya? I wonder if Dasarath was awarded heaven after sending Ram to the jungle by favoring his selfish nasty wife over the people of Ayodhya. Would Laxman’s wife have gone to hell for not going behind her husband to the jungle like Sita, the pativrata. If there were no arrows I really wonder how good Ram will be in a fist fight. Apparently Dasarath gave enough clothes and ornaments to last 14 years in the jungle ..between Ram, Laxman and Sita I wonder who carried them? And if they were not given the clothes were they wearing the same clothes all those years?”

And at last he admitted saying, “These are all not my own observations or questions. I ask these again by quoting from Muppalla Ranganayakamma’s ‘Ramayana Visha Vriksham’. I equal her to Ayn Rand”.

Ayn Rand and Ranganayakamma are clearly cynical and only that made them popular. Ranganayakamma was controversial as she ended up with blasphemy in the process of analyzing Ramayana with logic and reasoning.

A film director called me yesterday and blasted Ram Gopal Varma for his tweets on Lord Ram. He said, “Ramu has no ethical right to write about God. He is losing his followers on twitter for writing something which he cannot own. He should write about films and not about other affairs. Even he writes he shouldn’t hurt the feelings of others by letting out his questions and doubts. If any doubts he should ask his learned friends but shouldn’t post on public forums and belittle a religion”.

Well, what the director felt may be true. But as I said in the beginning Ram Gopal Varma’s idea is to pull the attention of people in good, bad or ugliest way possible. His intention is not to clear his doubts but just instigate and ignite. He never bothers if a religion or community is getting belittled (well, I do have doubts if he can ask similar doubts with respect to other religions).

Coming back to Ramu’s questions, there is a reasonable answer for every logical question. Ranganayakamma or Ramu ask the above questions by watching a few films on Ramayana and reading a few translated works. Writers and directors may tend to make a few continuity mistakes and screenplay errors. They may give up unnecessary descriptions (who carried the luggage bag during Vanavasam), just like Ramu gives up logic and takes cinematic liberties in his films. The essence of movie is being understood by majority lot for not getting into unnecessary details. So is Ramayana.

Ramayana, the story of an ideal man and woman, directs the mankind by educating what to be done and what not to be. There are no politics, there is no focus on rulers and the ruled (hence the focus was not pinned by writer on what Rama did to the people of Ayodhya). And the gap was filled by Mahabharata. While Ramayana has to be taken for personal enlightening, Mahabharata should be taken for building a better society on the platform of dharma.

Is Rama God? Or devotees made him God? Rama never claimed that he was God, but Krishna did. But for us, Rama is someone who is beyond us. Hence we made him God. But it is not enough if we pray for him and sing songs on him. It is not even correct if we keep on questioning about the screenplay errors surrounded him in the story. We are true devotees of him only when we follow him as his ideals are meant only for human beings. What Lord Rama is showing us on macro level?

* Modesty despite possessing divinity in him
* Balance of senses in the time of ordeals
* Respect towards elders even when they go against his wishes
* Fearlessness in fight

These qualities are timeless and they hold value for ever. Asking Sita to prove her chastity by doing ‘agnipravesham’ etc were the dramatic episodes in narration those should be understood with the mindset of writers those wrote it, long ago when women rights weren’t made a law. The creative liberties are focused in big way shunning the right side of Ramayana, either by Ranganayakamma or Ram Gopal Varma.

To conclude, I say there are four sets of people in this world

* Gods (those who can just love and serve everyone unconditionally whether the served is theist or atheist or agnostic)
* Humans (those who love God since he blesses with pleasures, treasures and wipes out fears but punishes if questioned about his existence)
* Rakshasas (those who call their God as God and shun others’ Gods. Just like Rakshasas call only Lord Shiva, the God)
* Ram Gopal Varmas (those who question about God and lets entire population decide in which of the above three categories they fall)

My response :
Well, how do you define genius? RGV projects himself to be a genius according to you. If people are foolish enough to fall for that, they deserve to be ignorant of your article. He can atleast quote some of the “biggest cynics” you have ever known with aptness. When you say RGV acts in his vested interest, you imply you want him to be a saint. You want him not to demean God just because 95% of Indians are theists. Is there any wrong with being blasphemous? If you seriously want to uphold the principles of religion, why do you go to a doctor to cure your disease but not a priest? According to the director who called you, who has the ethical right to write about God except believers?

Coming to the macro level things that Rama showed,
1. Modesty despite possessing divinity in him- How does he know that he is divine? He was just a character in a faulty screenplay.
2 Balance of senses in time of ordeals- Just to incorporate a bit of spice in his story, he asked Sita to jump into fire. Wonderful balance!
3 Respect towards elders even when they go against his wishes- This is hilarious. Dasaratha did a wrong in asking Rama to go to forest, Ravana did a wrong by forcibly taking Sita to Lanka. While Rama respected his father, he fought with Ravana. Isn`t Ravana older than Rama? Or does it have something to do with “Bandhupreeti”
4.Fearlessness in fight – Since Rama knows he is divine, he has nothing to fear. Ravana deserves more credit here as he knew at some point that he was going to die.

P.S. I don`t consider RGV a genius but the logic behind your article could not have been more flawed .

Publicity

కాదేదీ రాతకి, రోతకి అనర్హం.పబ్లిసిటీ గురించి మాట్లాడుకుందాం. సాధారణంగా ఈ పబ్లిసిటీ కళలకి సంబంధించిన రంగాలలో ఎక్కువ గా కనిపిస్తుంది. మనం ఏం చేసాం అన్నది ముఖ్యం కాదు మనం ఏం చేసామని జనం అనుకుంటున్నారో అదే ముఖ్యం. ఉదాహరణకి వర్మ గారిని తీసుకుందాం, ఆయన తీసే చిత్రాలలో తొంబై శాతం జనానికి అర్ధం కావు, ఆయనకీ అర్ధం కావు. ఇక్కడ వంద మంది కి అర్ధం కానిది ఎవడికయినా అర్ధం అయినట్టు “వాడు చెప్పుకుంటే” చెప్పుకున్న వాడికి వాడి తెలివితేటల మీద నమ్మకం కలుగుతుంది, కాబట్టి వంద మంది లో ఒకడి కోసం ఆయన సినిమా తీస్తాడు. కాబట్టి సినిమా కి ఖర్చు వీలైనంత తక్కువ ఉండాలి, అందుకని ఆ కెమెరా, ఈ కెమెరా వాడతాడు. అదో గొప్ప విషయం అన్నట్టు దాన్ని ఆర్భాటం గా చాటుకుంటాడు. అశ్వినిదత్ లాంటి వాళ్ళు 45 కోట్లతో సినిమా తీసామంటే నేను ఆరు లక్షలో తీసా అని వర్మ చెప్పుకుంటాడు. నిజానికి దొంగల ముటా లో ఏముంది గొప్ప? ఐదు రోజుల్లో సినిమా పూర్తి చేసాడు. ఇది భారతీయ సిని చరిత్ర లోనే అపూర్వం అంటుంది మీడియా. నిజమా?
ఇంతకముందు ఎవరు తీయలేదా? ఇంతకన్నా భారీ తారాగణం తో తమిళం లో స్వయంవరం అనే చిత్రం కేవలం ఒకే ఒక రోజులో షూటింగ్ జరుపుకుంది. తెలుగు లో పెళ్ళంటే ఇదేరా పేరుతో విడుదల చేసారు. కాని వర్మ లా ఓ హడావిడి చేయలేదు, దొంగల ముటా సినిమా కి వస్తే రవితేజ ని మినహాయిస్తే తక్కిన వారందరు కెరీర్ లో క్లిష్ట పరిస్థితి లో ఉన్న వాళ్ళే. అలాంటి వారితో సినిమా తీసి కేవలం ఒక్క షో ఆడిన లాభమే అని వర్మ చెప్పటం పబ్లిసిటీ కి పనికొచ్చినా చాలా హాస్యాస్పదం గా ఉంటుంది. ఒక సినిమా కి ఇంతకన్నా గొప్పగా , cheap గా మార్కెట్ చేయలేమా అని ఆలోచిస్తే చాలా దారులు కనిపిస్తాయి.

భారీ చిత్రం అయితే ఆడియో ఫంక్షన్ అభిమానుల మధ్య నిర్వహించి హీరో హీరోయిన్లను వేదిక మీద ఉంచాలి (ఆరంజ్ లా కాకుండా, శక్తి లా). ఒక కార్పొరేట్ బ్రాండ్ తో tie up అయ్యి వాళ్ళ advertising space ని సినిమా లోగో కోసం వాడుకోవటం, ఆ బ్రాండ్ యొక్క అమ్మకాల మీద సినిమా లోగో ని ముద్రించటం (అనగనగ ఓ ధీరుడు కి సొనాటా వారి లా). రిలీజ్ కి వారం ముందే ఏ ఏ ధియేటర్ ల లోకి వస్తుందో వాటిలో పాటలను వినిపించటం, trailer లు వేయటం చేయవచ్చు. ఇది దాదాపు అందరు చేసేదే. చిన్న సినిమా కి వద్దాం, ఒక రకం గా చూసుకుంటే చిన్న సినిమా కి ఇంకా ఎక్కువ స్కోప్ ఉంది, వివిధ రకాలుగా పబ్లిసిటీ చేయటానికి. టైటిల్ నుంచి ప్రతీ చిన్న అంశం తోను ప్రేక్షకుల్ని ఆకట్టుకోవచ్చు. ఉదాహరణకి అష్టా చెమ్మ, ఆవకాయి బిర్యాని, ఐతే . పెద్ద హీరోల సినిమాలకి వారి క్యారెక్టర్ లని కాని పోకిరి, దేశముదురు, పిస్తా ఇలాంటి పేర్లని మాత్రమే పెట్టగలం. కొత్త నటీనటుల్ని తీస్కోవాలనుకుంటే కార్పొరేట్ లింక్ అప్ ద్వారా టాలెంట్ సెర్చ్ లు, స్టార్ హంట్ లు మొదలు పెట్టవచ్చు. ఆల్రెడీ అందరు ఫిక్స్ అయిపోయినా సరే కేవలం టీవీ ప్రేక్షకుల కి సినిమా గురించి తెలియాలని కూడా ఇలాంటి కార్యక్రమాలు చేపడతారు. ఇక్కడ శేఖర్ కమ్ముల, మధుర శ్రీధర్ లాంటి వాళ్ళకే కార్పొరేట్ preference లభిస్తుంది. అలా చిన్న చిత్రం లో ప్రతీ అంకానికి కూడా పబ్లిసిటీ ఇచ్చుకోవచ్చు. locations విషయం లో అత్యవసరం ఐతే తప్ప ఆంధ్ర లో చేసుకోటం బెటర్, ఎందుకంటే ఒక ప్రదేశం లో షూట్ చేస్తే అక్కడ జనం లో కనీసం 10 % మందికి తెలుస్తుంది. అరకు లాంటి చోట షూట్ చేసి ఈనాడు లో తెలిసిన జర్నలిస్ట్ కి కొంత ముట్టచెప్పి విశాఖ అందాల లో ఫలానా చిత్రం shooting అని లోకల్ edition లో వేయించుకోవచ్చు. అలాగే indoor locations లో ఏదన్నా restaurant ని కాని, షాపింగ్ మాల్ ని కాని చూపించాల్సి వచ్చినప్పుడు కొంచెం మిడ్-రేంజ్ వాటిని ఎన్నుకోవటం బెటర్. సినిమా ద్వారా వాటికి పేరు వస్తుంది, అక్కడకి వెళ్ళే జనాలకి సినిమా గురించి తెలిసేలా ఒక hoarding లేదా ఆ ప్రాంగణం లో ఓ మినీ cutout పెట్టుకోవచ్చు.

షూటింగ్ అంతా అయిపోయాక సిసలైన కసరత్తు మొదలవుతుంది. పోస్టర్ డిజైన్ లో సృజనాత్మకత ఉండాలి. షూటింగ్ కి మునుపే ఈ పోస్టర్ లన్ని ఎలా ఉండాలని ఓ అవగాహన ఉండాలి, నాకు గత కొద్దేల్లలో నచ్చిన పోస్టర్లు కితకితలు, అష్టా చెమ్మా, ఆనంద్,నచ్చావులే. నెక్స్ట్ ఆడియో రిలీజ్. ఇందులో చాలా స్కోప్ ఉంటుంది ఎందుకంటే ప్రేక్షకులతో ఈ phase నుంచి డైరెక్ట్ గా ఇంటరాక్ట్ అవ్వచ్చు. ఒక యువతరం చిత్రం అనుకోండి, రాష్ట్రం లో ఆరు పట్టణాలలో ఆరు కళాసాలలకి వెళ్లి ఆరు పాటలు రిలీజ్ చెయ్యచ్చు. radio మిర్చి, video అల్లం ల కన్నా ఇది మేలయిన పద్ధతి. ఇప్పుడు trailer లకొద్దాం. trailer లలో మన టార్గెట్ audience ఎవరో గుర్తించి వాళ్ళని ధియేటర్ కి రప్పిస్తే చాలు, ఉదాహరణకి ఆనంద్ సినిమా కి class audience టార్గెట్, trailers ని కూడా అలా చేసాడు. ఏమైంది ఈ వేళ యువకుల కోసం తీసిన సినిమా, త్రైలేర్ వారిని ఆకట్టుకునేలాగే ఉంటుంది. రిలీజ్ కి వారం ముందు theaters finalize అయ్యాక వాటి చుట్టుపక్కల రెండు కిలోమీటర్ల వరకు పోస్టర్లను అతికించి, పేపర్ మధ్యలో pamphlets పెట్టి, ధియేటర్ ల బయట సినిమా cutouts పెట్టచ్చు. ఎన్ని చేసినా సినిమా జనానికి ఎక్కాలి; Aggressive advertising kills a bad product faster.

cine”maa”lo maarpulu-2

ఈ సారి తెలుగు హీరోయిన్ల గురించి రాస్తా అన్నా కదా, నేను సినిమాలు చూడటం మొదలుపెట్టేసరికి శ్రీదేవి ముప్పయ్యో పడిలోకి అడుగేత్తేసింది, టీవీ లో మాత్రం శ్రీదేవి సినిమా ఏదొచ్చినా చూసేవాడ్ని. నాకు తొంభయ్యో దశకం మొదలులో దివ్యభారతి ఆంటే చాలా ఇష్టం. అసెంబ్లీ రౌడీ లో అందమైన వెన్నెలలోన పాట లో ఇంకా నచ్చింది. సీతారామయ్య గారి మనమరాలు, అల్లరి పిల్ల సినిమాలలో మీనా కూడా నచ్చింది. తరవాత కొండపల్లి రాజ తో నగ్మా ఫ్యాన్ అయిపోయా. సౌందర్య వచ్చిన కొత్తలో పెద్ద నచ్చేది కాదు. ఇప్పటికీ కూడా ఆమె హీరోయిన్ material కాదని, సంసారపక్షమైన పాత్రలకి ఇంకో నాయిక లేక ఆమెకి అన్ని అవకాశాలు వచ్చాయని నా ప్రగాడ విశ్వాసం. బహుశా Y chromosome ప్రభావం అనుకుంటా. నటన పరం గా ఆమె చేసిన 9 నెలలు చిత్రం అద్భుతం గా ఉంటుంది. సాక్షి శివానంద్ కి కూడా నేను ఓ మోస్తరు అభిమానినే. ఆమె సముద్రం సినిమా లో చాలా బావుంటుంది. వీళ్ళందరు అప్పట్లో హీరోలు ఎక్కువ అవటం వల్ల సంవత్సరానికి చాలా సినిమాలు మూట కట్టుకునేవారే కాని glamour పరం గా మరీ అంత గొప్పగా ఏమీ ఉండరు. late ninties లో సిమ్రాన్ దెబ్బకి వీరి అవకాశాలు సన్నగిల్లాయి. హీరోలు కూడా సిమ్రాన్ తో combination repeat చేయటం మీద సుముఖం గా ఉండటం తో ఐదారేళ్ళ పాటు సిమ్రాన్ ఏలేసింది. చాలా మంది సిమ్రాన్ ని పంజాబీ అమ్మాయి గానే చూస్తారు.నేను మాత్రం కలకి, ఈ కేస్ లో అందానికి అడ్రస్ ఉండదు అంటా. దీపిక పడుకొనే కన్నడ అమ్మాయి అయ్యి బాలీవుడ్ లో అగ్ర కథానాయిక గా లేదా? పద్దతిగా కనిపించిన వాళ్ళని తెలుగు వాళ్ళ కింద జమ కట్టి, మా తెలుగు సంస్కృతి ఆహ, ఓహో అనుకోవటం మనలో కొందరు చేస్తారు. వాళ్ళ కోసం కింద సత్యాలు
1 సౌందర్య కన్నడ అమ్మాయి
2 షెర్లిన్ చోప్రా, టబు హైదరాబాద్ ఆమ్మాయిలు
సరే deviation వద్దు. సిమ్రాన్ పెద్ద హీరో లంధరితోను నటించి టాప్ హీరోయిన్ గా ఉంది. ఆ రోజుల్లో సిమ్రాన్ సినిమాలు ఏవి వదిలిపెట్టేవాడ్ని కాదు. 2000 దాటాక మహేష్, ఎన్టీయార్ , పవన్ కళ్యాణ్ లు స్పీడు పెంచారు, వారి పక్కన కొత్త భామలు వచ్చి చేరారు. అప్పటికీ 2003 లో కూడా సిమ్రాన్ కేవలం తన అందచందాలతో సీతయ్య ని సూపర్ హిట్ చేసింది. 2000 దాటాక సోనాలి బింద్రే కొన్నాళ్ళు మంచి సినిమాలు చేసింది. మురారి లో ముగ్ధ మనోహరం గా కనిపించింది. కానీ ఆమె వయసు మీధపడుతున్డటం తో అన్ని ఆఫర్ లు కుర్ర హీరోల పక్కన రాలేదు. ఈ స్టేజి లో భూమిక, శ్రియ ఇద్దరు చాలా బాగా క్లిక్ అయ్యారు. భూమిక మిస్సమ్మ లాంటి సినిమాలు కూడా చేసి అందర్ని ఆకట్టుకుంటే శ్రియ గ్లామర్ కే పరిమితం అయింది. జెనిలియా కెరీర్ మొదట్లో ఐరన్ లెగ్ అని పిలిపించుకోవాల్సి వచ్చింది, సుభాష్ చంద్రబోసు, అల్లుడు లాంటి చిత్రాలతో బాగా వెనకబడినా బొమ్మరిల్లు తో ఎవరికీ అందని రేంజ్ కి వెళ్లిపోయింది. బాలీవుడ్ కి మకాం మార్చేసి అడపా దడపా తెలుగు సినిమాలు చేసుకుంటుంది. దేవదాస్ తో పరిచయం అయిన ఇలియానా పోకిరి తో హిట్ కొట్టినా ఖతర్నాక్ లాంటి ఆణిముత్యం తో కొన్నాళ్ళు సైలెంట్ అయిపోయింది, మళ్ళీ కిక్ తో లైమ్ లైట్ లోకి వచ్చింది. వీళ్ళందరు నాకు కొంచెం కొంచెం గా నచ్చినవాల్లే, సిమ్రాన్ తరవాత ఆ స్థాయిలో నచ్చింది ఆంటే అనుష్క నే. కేవలం గ్లామర్ నే నమ్ముకుని సూపర్, అస్త్రం , మహానంది లాంటి సినిమాలు చేసి ఐరన్ లెగ్ గా ఉన్న తరుణం లో రాజమౌళి విక్రమార్కుడి తో అనుష్క దశ తిరిగింది. నాగార్జున అండదండలు కూడా ఉండటం తో అనుష్క కి తిరుగు లేకుండా పోయింది. అరుంధతి తో మిగతా వారికి అందనంత దూరం వెళ్లిపోయింది.
యింక ఈ మధ్య వచ్చిన హీరోయిన్లు హన్సిక, సమంతా, కాజల్. ఇక్కడ హన్సిక గురించి ఒకటి చెప్పాలి. హన్సిక ని కలిసిన ఓ అభిమాని తన సినిమాలు అన్నింట్లోను కోయి మిల్ గయా ఇష్టం అని చెప్పాడంట, హన్సిక మొహం మాడిపోయి అక్కడ నుంచి వెళ్లిపోయింది, సమంతా ఏ మాయ చేసావే తో చాలా మందికి నచ్చింది నాకు తప్ప. బృందావనం తో అమ్మడి నిజమైన బ్యూటీ బయటకి వచ్చేసింది. కాజల్ కళ్యాణ్ రామ్ హీరోయిన్ లంధరిలోకి పైకి వచ్చిన హీరోయిన్ అనుకుంటా, దీన్ని బట్టే తెలుస్తుంది ఆమె అదృష్టం ఏంటో.

ఆఖరి గా వీరందరు హీరోయిన్ గా నచ్చిన వాళ్ళు. మనిషి గా నచ్చిన ఒక హీరోయిన్ గురించి కూడా రాసేస్తా, ఆమె మమత మోహన్దాస్ . కాన్సర్ ని పోరాడి బయటపడింది. chemotherapy కోసం ఆమె జుట్టు మొత్తం పోతే కొత్త hairstyle కావాలన్న తన కోరిక అలా తీరింది అని చెప్పింది. ఆమె పుట్టిన రోజు న 430 మంది పేద పిల్లలకి charity flight arrange చేసింది,